|
Έγκλημα στο Πέραμα
«Πήραμε φωτιά. Έχω εγκλωβιστεί. Δεν μπορώ να βγω έξω. Περιμένω να με σώσουν, αλλά μάλλον εδώ θα πεθάνω...»
Το πρόσωπο αυτού του μήνα είναι ένας πατέρας που έχασε το παλικάρι του στη ζώνη του Περάματος. Μέσα σε ένα αμπάρι. Αν η πολιτεία έκανε το καθήκον της μπορεί και να ζούσε ο 26χρονος Βασίλης Ηρακλέους. Και μαζί του τόσοι και τόσοι άλλοι εργαζόμενοι που έχασαν τη ζωή τους για το μεροκάματο.
Για τον Βασίλη ήταν το πρώτο και το τελευταίο μεροκάματο. Μα τι δουλειά είχε αυτό το παιδί των 26 Μαΐων στα αμπάρια του Περάματος; Σε κείνα τα αμπάρια όπου δεν λογαριάζεται η ανθρώπινη ζωή. Όπου τα μέτρα ασφαλείας είναι μόνον στα χαρτιά και οι άνθρωποι δουλεύουν για το μεροκάματο κυριολεκτικά του τρόμου.
16 Ιουλίου του 2007
Ο Βασίλης σηκώθηκε νωρίτερα από τον πατέρα του. Πέντε η ώρα το πρωί. «Πρώτη φορά που σηκώθηκε πριν από μένα» μου περιγράφει ο πατέρας του Φυλακτής.
Αυτό ο άνθρωπος, πλέον, δίνει την πιο σκληρή μάχη της ζωής του. Δυο παλικάρια έχει χάσει. Το ένα έπεσε θύμα τροχαίου δυστυχήματος και κατόπιν θύμα έλλειψης εντατικής. «Δεν παραπονιέμαι, οι γιατροί προσπάθησαν» λεει ο Φυλακτής με όσο κουράγιο του απομένει. Λίγο καιρό αργότερα έφυγε και ο Βασίλης του.
Ήταν ένα ήσυχο παιδί. Είχε τελειώσει σπουδές πιάνου και τη Σχολή Γλυπτικής Επεξεργασία Μαρμάρου στην Παιανία. Δούλεψε για κάποιο διάστημα στον Β. Φιλιππότη. Αλλά κάτι τον κυνηγούσε.
Ένας φίλος του πρότεινε να δουλέψει μαζί του στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος. Δέχθηκε. Το παλικάρι βέβαια ιδέα δεν είχε ούτε από ελασματουργικές αλλά ούτε και από σωληνουργικές εργασίες. Δεν ήταν κάποιος έμπειρος τεχνίτης. Όμως, η πρόσληψη έγινε γρήγορα.
Ο Φυλακτής είχε αντιρρήσεις. Φοβόταν να δουλέψει το παιδί του στο Πέραμα. Του πρότεινε να τον πάρει μαζί του στην δουλειά. Ο Φυλακτής είναι εργολάβος οικοδομών. Ο Βασίλης όμως ήταν ανένδοτος.
Ήθελε να δουλέψει στο Πέραμα. «Ήταν πεισματάρης. Εγώ πάλι υποχώρησα, γιατί πίστευα ότι το παιδί μου θα πάει, θα δει και στη συνέχεια θα φύγει».
16 Ιουλίου του 2007
Το ημερολόγιο του τέλους
Ο Βασίλης με το γεροδεμένο κορμί και ο Δημήτρης για τα λίγα μεροκάματα πριν από τη σύνταξη. Το δεξαμενόπλοιο «AILSA CRAIG» δεμένο στο Πέραμα. Σύμφωνα με την έκθεση ατυχήματος του Κέντρου Πρόληψης Επαγγελματικού Κινδύνου, ένας εργαζόμενος κατεβαίνει στη δεξαμενή γύρω στις εννέα το πρωί για να τακτοποιήσει τον φορητό φωτισμό και δυο μαδέρια που θα χρησιμοποιούνταν ως δάπεδο για τους εργαζόμενους ώστε να μπορέσουν να δουλέψουν. Η προετοιμασία διαρκεί μισή ώρα.
Ο Βασίλης και ο Δημήτρης ξεκινούν δουλειά. «Εξάρμωση της υψηλής αναρόφησης Α» σύμφωνα με την έκθεση του ΚΕΠΕΔ «ο σύνδεσμος που έπρεπε να λύσουν είχε έναν αριθμό κοχλιών και περικοχλίων μεγάλων διαστάσεων το καθένα και, κατά μαρτυρίαν τεχνιτών για να λυθεί ένα τέτοιου μεγέθους περικόχλιο απαιτείται χρόνος τουλάχιστον δέκα λεπτών της ώρας.
Όμως η δουλειά ούτε που πρόλαβε να ξεκινήσει. «Στην ουσία δεν εργάστηκαν σχεδόν καθόλου στην εν λόγω αναρρόφηση...».
Δέκα παρά δέκα και ακούγεται μία δυνατή έκρηξη στη δεξαμενή που βρίσκονταν οι δύο άνδρες.
«Φωτιά! Φωτιά!»
Στις 09:58 ο τεχνίτης Γ. Σολωμός καλεί την Πυροσβεστική Υπηρεσία.
«Μια μπουκάλα οξυγόνου, ρε παιδιά μια μπουκάλα οξυγόνου!» Λίγη ώρα μετά ένα άλλος εργαζόμενος, ο Νέστορας Χατζημιχάλης, βρίσκει τη φιάλη με το εξυγόνο, τη δένει με σχοινί και την κατεβάζει στο πυθμένα της δεξαμενής χτυπώντας την συνεχώς, για να την ακούσει και να τη δει ο Βασίλης. Όμως, ο Βασίλης δεν μπορεί να δει. Παντού υπάρχει πυκνός καπνός.
Στις 10;06 ο Σολωμός καλεί το κινητό του Βασίλη. Ακολουθεί συνομιλία 36 δευτερολέπτων.
«Πήραμε φωτιά. Έχω εγκλωβιστεί. Δεν μπορώ να βγω έξω.
Περιμένω να με σώσουν, αλλά μάλλον εδώ θα πεθάνω...»
Ο Σολωμός φωνάζει.
Ένας άλλος εργαζόμενος που παρακολουθεί από την προβλήτα, ο Στ. Γρηγορόπουλος, ανεβένει γρήγορα στο πλοίο και τρέχει να σώσει του ανθρώπους. Σύμφωνα με την έκθεση του ΚΕΠΕΚ, ο Γρηγορόπουλος «εισήλθε στη δεξαμενή μετά παρέλευση περίπου μίας ώρας λόγω ελλείψεως συσκευής οξυγόνου» (!!!).
Η Πυροσβεστική δεν έχει έρθει ακόμη! Ο Γρηγορόπουλος προσπαθεί να κατέβει στη δεξαμενή. Πυκνοί καπνοί παντού.
Δεν μπορεί να δει. Προσπαθεί να κατέβει τα σκαλιά. Σκοντάφτει. Ο Γρηγορόπουλος σκοντάφτει στο σώμα του Δημήτρη. Του Δημήτρη Φιαμπόλη, που είναι νεκρός. Είναι αδύνατον να κατέβει. Σοκαρισμένος, ο άνθρωπος εγκαταλείπει την προσπάθεια.
«Πήγα στον τόπο του ατυχήματος αμέσως μετά το συμβάν μαζί με άλλους συναδέλφους μου, αλλά δεν κατέβηκα στην δεξαμενή Νο 2, γιατί ήταν αδύνατο. Εξακολουθούσε ή φωτιά» περιγράφει στην κατάθεσή του ο Διευθυντής του ΚΕΠΕΚ, Δημήτριος Τάγκας.
Όταν τελικά κατέβηκε στη δεξαμενή μία μέρα αργότερα, περιγράφει πως «ο ένας ήταν λίγα μέτρα πριν από την έξοδο της δεξαμενής». Ήταν ο Φιαμπόλης, που έτρεξε να βγει από τη δεξαμενή αλλά δεν τα κατέφερε και έσβησε. «Ο Βασίλης είχε καταφύγει σε άλλο χώρος της δεξαμενής μακριά και ο οποίος πέθανε από ασφυξία».
Λίγη ώρα μετά το τραγικό συμβάν, ο Φυλακτής παίρνει το παιδί τηλέφωνο. Δεν απάντησε. «Είχα μία διαίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά το μυαλό μου δεν πήγε στο χειρότερο».
Τον ακούω σχεδόν αποσβολωμένος. «Εκείνη την ημέρα είχα και δυο ραντεβού για δουλειά, ένα στη Γλυφάδα και ένα στο ξενοδοχείο Κάραβελ. Γύρισα στο σπίτι κουρασμένος γύρω στις έντεκα το βράδυ. Ούτε ειδήσεις δεν πρόλαβα αν δω. Ο Βασίλης δεν απαντούσε στο τηλέφωνο. Ε, λέω θα γυρίσει. Το πρωί ξυπνάω κατά τις έξι. Το κρεβάτι του άθικτο.
Ο Βασίλης δεν γύρισε. Ανησύχησα. Άρχισα τα τηλέφωνα. Πήρα την αστυνομία. Δεν ήξεραν τίποτα. Μα που είναι το παιδί μου! Ξεκινάω να πάω στο Πέραμα. Στον δρόμο έπαιρνα διαρκώς το Λιμεναρχείο. Δεν έβρισκα κανέναν Φτάνοντας στο Κερατσίνι απαντούν. Τους ρωτάω για το παιδί. Δυστυχώς δεν μου απαντούν. Γιατί δεν μας ειδοποιήσατε; Το παιδί είχε μαζί του και ταυτότητα και τα πάντα. Όμως κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας ειδοποιήσει»!
Και μετά η μάνα και ο πατέρας στο Τζάνειο για τη φρικτή υποχρέωση της αναγνώρισης...
«Δεν ήταν ατύχημα. Έγκλημα ήταν»
«Εάν υπήρχαν έστω τα βασικά μέτρα ασφαλείας το παιδί μου θα ζούσε.
Ζούσε περισσότερο από μία ώρα μετά την ανάφλεξη και καλούσε σε βοήθεια! Το παιδί πέθανε αβοήθητο. Το παιδί πέθανε από την απαξίωση των εργοδοτών, του Λιμενικού και της Πυροσβεστικής. Το παιδί ζούσε, το ακούγανε!» Ο Φυλακτής ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει πως χάθηκε ο Βασίλης.
Ο διευθυντής του ΚΕΠΕΚ, Δ. Τάγκας, καταθέτει: «Από τα μέχρι στιγμής ευρήματα πιστεύω ότι η αιτία του ατυχήματος ήταν η πρόκληση μικρής ισχύος ανάφλεξης αερίου και στη συνέχεια πυρκαγιά των υπολειμμάτων, που υπήρχαν κυρίως στον πυθμένα της δεξαμενής τα οποία δεν είχαν απομακρυνθεί. Τα αέρια το πιθανότερο είναι να προήλθαν από τον σωλήνα στον οποίο μόλις είχαν αρχίσει να εργάζονται. Να σημειώσω ότι στον χώρο όπου βρήκαν τα σακίδια των θανόντων βρέθηκε ένας αναπτήρας, αλλά δεν ήταν λιωμένος. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι είναι ελάχιστη η πιθανότητα να προκλήθηκε από τον αναπτήρα η ανάφλεξη, γιατί τα σακίδια είχαν σχεδόν λιώσει χωρίς να έχουν καεί και ο αναπτήρας όχι, ήταν απλά σκασμένος. Ο αναπτήρας βρέθηκε πέντε μέτρα από τον πυθμένα της δεξαμενής, στο πατάρι της σκάλας. Εάν η δεξαμενή ήταν καθαρή από λάσπες πετρελαιοειδών, ακόμη και αν σημειώνοταν ανάφλεξη από οποιαδήποτε αιτία, η πυρκαγιά θα ήταν περιορισμένης έκτασης και θεωρώ ότι δεν θα επέφερε το τραγικό αποτέλεσμα που επέφερε. Επίσης, ο κατάλληλος εξαερισμός στη συγκεκριμένη δεξαμενή θα μείωνε τη συγκέντρωση των εύφλεκτων αερίων.
Όσον αφορά τα μέτρα αποτροπής πυρκαγιάς στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτά έπρεπε να ληφθούν τόσο εκ μέρους του κυρίου του έργου όσο και από τον εργολάβο και να τηρηθούν οι διατάξεις του. Δεν τηρήθηκαν. Αυτό που μου μένει ως γενική εντύπωση από την επίσκεψή μου στον χώρο τις προηγούμενες μέρες είναι ότι υπήρχε γενική απαξίωση των μέτρων ασφαλείας και του κινδύνου από πλευράς των υπευθύνων.
Ο Φυλακτής καταθέτει σε υπόμνημα του στον ΣΤ΄ Ανακριτή Πειραιά: «Ο γιός μου ποτέ στο παρελθόν δεν είχε εργαστεί σε καθαρισμό δεξαμενών πλοίων ή σε σωληνουργικές εργασίες σε πλοία. Ήταν άπειρος και τελείως άσχετος με την εργασία που του είχε ανατεθεί. Ποιος έστειλε το γιο μου να εργαστεί σ’ εκείνη την εργασία; Έλεγξαν αν είχε τις γνώσεις και την εξειδίεκευση που απαιτούσε η συγκεκριμένη εργασία; Από ανθρώπους που εργάζονταν στη ζώνη του Περάματος κατά τον χρόνο του ατυχήματος, πληροφορήθηκα προφορικά και δεν γνωρίζω αν αληθεύει, ότι το πλοίο είχε κρυφές δεξαμενές στο for big («κλέφτες» στην καθομιλουμένη). Με πληροφόρησαν ότι υπήρχαν σωληνώσεις που επικοινωνούσαν με κρυφές δεξαμενές του πλοίου. Από ανθρώπους που εργάζονταν στο πλοίο πληροφορήθηκα ότι κατά την ώρα που ο γιος μου και ο Δημήτριο Φιαμπόλης εργάζονταν στη δεξαμενή του πλοίου άλλοι εργατοτεχνίτες στο κατάστρωμα έκαναν εργασίες ηλεκτροσυγκόλλησης. Σας παρακαλώ να διερευνηθεί η αλήθεια ή μη αυτής της πληροφορίας, ούτως ώστε να υπάρξει βεβαιότητα από ποια αιτία προκλήθηκε η πυρκαγιά στη δεξαμενή του πλοίου».
Η σύμβαση εργασίας που είχε υπογράψει ο Βασίλης με τον εργοδότη του προέβλεπε πυροσβέστη, μάνικα συνδεδεμένη με το πλοίο, φορητό πυροσβεστήρα, πυρίμχη στολή σε ετοιμότητα, μάσκα οξυγόνου και φιάλη οξυγόνου κοντά στους εργαζόμενους. Από αυτά δεν υπήρχε τίποτα!
Εκτός αυτού, μόλις έγινε το ατυχήμα, εξαφανίστηκε ως δια μαγείας το ημερολόγιο του πλοίου. «Ποιος είχε όφελος να χαθεί το ημερολόγιο του πλοίου; Μήπως εγώ; Το ημερολόγιο φυλάσσεται στη γέφυρα με μέριμνα του πλοιάρχου. Τι ήθελαν να κρύψουν;» αναρωτιέται σήμερα ο τραγικός πατέρας.
«Δεν θα σας αφήσω έτσι»!
«Ένας δικηγόρος από την άλλη πλευρά ρώτησε τον δικηγόρο μου αν είμαι πλούσιος ή φτωχός. Η άλλη η οικογένεια που έχασε τον μάστορα δεν έχει ούτε να φάει. Του έβγαλαν μία σύνταξη που είναι της πείνας. Για μένα δεν συνεχίζεται η ζωή. Για μένα είναι ο Βασίλης. Είναι το παιδί μου! Δεν θα τους αφήσω έτσι. Αν χρειαστεί θα πάω και στην Ευρώπη. Δικαίωση για μένα σημαίνει ότι τουλάχιστον ένας θα πρέπει να πάει φυλακή» υποστηρίζει ο μαυροντυμένος άντρας που έχω απέναντί μου.
Η συνέχεια θα δοθεί στα δικαστήρια. Αναμένουμε την απόφασή με μεγάλο ενδιαφέρον. Φυλακτή κουράγιο.
Εδώ και λίγες ημέρες, ένα συγκλονιστικό μνημείο έχει υψωθεί στο Πέραμα. Είναι το άγαλμα ενός εργαζομένου στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη αφιερωμένο από τον Φυλακτή στον Βασίλη αλλά και σε όσους εργαζομένους έχασαν τη ζωή τους για ένα μεροκάματο στα... σκοτεινά αμπάρια του Περάματος.
Το πρόσωπο (Το Γ.Ν. Μπαχά)
Περιοδικό «nemecis»
30/04/2009
|
